Сталкер (1979)

- Στάλκερ -
βασισμένο στο βιβλίο

των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι

«Πικνίκ δίπλα στο δρόμο»

Ας πραγματοποιηθεί ό,τι έχει σχεδιαστεί.

Ας πιστέψουν.

Και ας γελάσουν με τα πάθη τους.

Το πάθος δεν είναι συναισθηματική ενέργεια.

Είναι η τριβή της ψυχής με τον έξω κόσμο.

Και κυρίως ας πιστέψουν στον εαυτό τους.

Ας γίνουν σαν ανήμπορα παιδιά.

Η αδυναμία είναι σημαντική.

Όταν γεννηθεί ο άνθρωπος είναι αδύναμος και εύκαμπτος.

Όταν πεθαίνει είναι δυνατός και σκληρόκαρδος.

Τα νεαρό δέντρο είναι τρυφερό, αλλά σκληρό όταν πεθαίνει.

Η σκληρότητα είναι σύντροφος του θανάτου.

Η ευκαμψία εκφράζει τη νεότητα.

Αυτό που έχει σκληρύνει δεν θα νικήσει..

Αφιερωμένο!   :-)

Η "απόλυτη ευτυχία", που κάποτε έψαχνα

Υψηλές θερμοκρασίες σώματος / θερμόμετρο σε μη φυσιολογικά επίπεδα.

Είναι κάτι που βέβαια γνωρίζεις από πριν:
Η φράση "για πιάσε με, έχω πυρετό", με ψευτοκλαμμένο ύφος για να κερδίσεις συμπαράσταση,  παρακαλώντας να έχεις, διαφέρει κατά πολύ από το "έχω πάλι πυρετό, δεν την παλεύω καθόλου", με μάτια που στ'αλήθεια είναι κλαμμένα (αλλά δεν ξέρεις, από το σώμα ή την ψυχολογία) .

Την πρώτη φορά, γύρω στον Άυγουστο, ήρθε σε μορφή αμυγδαλίτιδας (κάτι που δεν έχω ξαναπάθει).
Με ταλαιπώρησε βέβαια περίπου 3 βδομάδες με διαφορετικών ειδών αντιβιώσεις.
Και όλα αυτά γιατί?? Γιατί κοιμήθηκα χωρίς sleeping bag για 2 συνεχόμενα βράδια. Τι κακό έκανα? Και δεν έφταιγα κιόλας, κουβάλαγα τόσα πολλά που αυτό απλά δε χώραγε, τι έφταιγα??

Αυτό έφυγε βέβαια.. Συνεχιζω με τα πιο πρόσφατα.. Κρύωμα. Κρύωμα χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο (και λέω σοβαρό λόγο γιατί παλιά έλεγα "έλα ,μωρέ τι υπερβολικοί που είστε, θα κρυώσω επειδή τουρτουρίζω λιγάκι?" ). Τώρα έχω πάλι πυρετό και ανεβαίνει..
Και γιατί?? Γιατί γυρνώντας από κέντρο γρήγορα με τα πόδια, ενώ κρύωνα αρκετά, λέω "Άσ'το μωρέ, ας μη φορέσω τη ζακέτα που έχω στην τσάντα, περπατάω, θα ζεσταθώ κάποια στιγμή και όλα καλά. Ας βιώσω και λίγο την αλλαγή της εποχής.." Τί έφταιγα και πάλι?

Απλά ήξερα ότι ο οργανισμός μου δεν παραδίδει τόσο εύκολα τα όπλα και βασιζόμουν σε αυτό.. Ή απλά εισακούστηκαν οι προσευχές μου.. Αλλά γιατί τώρα?

Σύνοψη

Egon Schiele- nude woman lying on her front  (1917)

Egon Schiele - Nude woman with a-skirt

Η φρίκη στο βλέμμα για όσα

είναι να έρθουν

Απλά, φυσικότητα.

Όνειρο - Πάνω που αρχίζει το γκρι να εξιστορεί, συνεχίζει το άσπρο

Η σκουριά ξεγλίστρισε από το έπιπλο και γραπώθηκε από το κερί που μόλις σήκωσα με το χέρι μου, το πέταξα, άχρηστο πια.

Ανοίγω τις βαριές κουρτίνες και το δωμάτιο πλημμυρίζεται με φως, όχι εκτυφλωτικό, ψυχρό όπως μου αρέσει. Ικανό να αναδείξει κάθε λεπτομέρεια του δωματίου.

Βάζω χαρούμενη μουσική. Ψέμα, δεν υπάρχει στη δισκοθήκη, βάζω ουδέτερα φορτισμένη μουσική, με νότες ξυπνήματος, χαρούμενες ίριδες σε παλ τόνους.

Ανοίγω το παράθυρο, ορμητικός αέρας σε όλο το δωμάτιο. Ακούω θορύβους πίσω μου, τα αντικείμενα κάνουν κινήσεις, αλλά δεν πέφτουν, όπως φαίνεται..

Ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος, μα πόσο λαμπερός! Πάνω που αρχίζει  το γκρι να εξιστορεί, συνεχίζει το άσπρο. Μαζί και οι ηλιαχτίδες, νεαρές, βελούδινες..

Μα ποιός πάιζει πιάνο;

Όμορφα που είναι.. Κι ας είμαι μόνη.

Σηκώνω τα χέρια και ο αέρας φουσκώνει τις πυτζάμες, γίναν σαν πανί νεογνού πλοιαρίου. Εκείνος που εγκλωβίζεται σαλεύει, εγώ όχι τώρα.

Σηκώνω το γυμνό μου πόδι και πατώ στο παράθυρο. Το άλλο ακολουθεί μόνο του. Με χωράει ακριβώς, φτιάχτηκε για τη στιγμή αυτή.

Αγναντεύω και ανεμολούζομαι, με ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη.

Ο κορμός παρασύρεται ελεύθερα, ελαφρύ το σώμα και μικρό..

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα..

Οπτική και Αισθητική Αύρα

 Όχι πάλι, όχι πάλι.. 

Εκεί που οι σκέψεις σου χάνονται παρασυρόμενες από άνεμο, χορεύοντας πάνω στο ξύλο, βουτώντας στη θάλλασα, εκεί έρχεται ένα εμπόδιο που εκφράζεται από σώμα, αλλά δημιουργείται από μια "φλοιώδη μετακινούμενη καταστολή" και πυροδοτείται από την κακή ψυχολογία σου.. 

Κάποια σημεία της εικόνας θολώνουν και δεν μπορείς να τα διακρίνεις, προτιμάς να κλείσεις απλά τα μάτια παρά να τα βλέπεις έτσι.. Πέφτεις κι άλλο και γίνεσαι χειρότερα..

Δεν μπορείς να διαβάσεις, ούτε να μιλήσεις κάποιες φορές. Η σημασία των λέξεων και η σύνταξή τους μοιάζει τόσο πολύπλοκη, ακόμα και σε απλά σχήματα..

" Παω κοιμηθώ, δεν αντέχω.. " Μα το πάω δεν θέλει " να "; Μάλλον θέλει " να ". Θα βάλω " να ", θα το πω και θα δω πως θα αντιδράσουν. Αν είναι σωστό δεν θα γελάσουν.

Το μούδιασμα στο στόμα και στα χέρια είναι κι αυτό πολύ ενοχλητικό, σε ρίχνει κι άλλο..

Δεν θες πάλι να το πεις, αλλά δε γίνεται κι αλλιώς, θα σε ρωτήσουν κάτι και δεν θα μπορείς να απαντήσεις, θα σου δείξουν κάτι και θα πρέπει να ψάξεις εκείνη την οπτική γωνία που θα αφήσει καθαρό αυτό το σημείο για να το δεις και να πεις κι εσύ τη γνώμη σου.

Δε γίνεται να μην πεις πάλι τη σπαστική έκφραση "Έχω ημικρανία" . 

Ναι πάλι ηττήθηκα, πάλι πρέπει να αποσυρθώ σε σκοτεινό, ήσυχο δωμάτιο για κάποιες ώρες, που απλά θα χαθούν. Και το χειρότερο, πάλι πρέπει να εξηγω τι έχω..

Οι πιο συμπαθείς / αγαπημένοι άνθρωποι;

Εκέινοι που θα σε κάνουν να το ξεπεράσεις ενώ ακόμα βρίσκεσαι στο πρώτο στάδιο. 

Να είναι πάντα καλά όπου κι αν βρίσκονται..

Bill Brandt - Προοπτική και αντιθέσεις

Βρώμικες Εικόνες Πόλης

Η λέξη ειλικρίνεια δίπλα στον κάδο.. Πεταμένα άχρηστα αντικείμενα δίπλα της..
Κάποιος μου κάνει πλάκα;

___________________________________________________________________________

Μαρμάρινος πάγκος. Κάτω δύο παπούτσια σα μαύρες μπανανόφλουδες, ανοιγμένα και λιωμένα από τη χρήση. Άχρηστα πια. Πάνω στον πάγκο ένα μπουκάλι από μπύρα. 
Σα ζαλισμένη κάμπια, βγήκε από το κουκούλι, έφυγε, άφησε πίσω τους "φίλους" του.

___________________________________________________________________________

Δυστυχώς αποδεικτικά δεν διαθέτω.. Μια βόλτα παρέα με σκέψεις είναι ικανή να πείσει.

Δροσιά & Ησυχία

Αχ, τι όμορφα..

εκεί που βρίσκεσαι πάνω στην καρέκλα και υποφέρεις,

ξάφνου, χωρίς να σε δει κανέις,

με τη μύτη του παπουτσιού σηκώνεις τα πλακάκια, που γίναν σαν στρώμα

με μια κίνηση γλιστράς και μπαίνεις από κάτω

όχι, δεν φάινεται κάποιο εξόγκωμα, μπήκαν πάλι στη θέση τους και κόλλησαν γερά.

Στην αρχή με πίεσαν πολύ αλλά δεν ένιωσα πόνο ή μάλλον τον ένιωσα αλλά το ξέχασα τώρα, είναι ο πόνος της μετάβασης.

Είναι τόσο δροσερά και ήσυχα εδώ!

και πάνω απ' όλα, δεν θα με βρει κανείς, ποτέ..

Η τέλεια κρυψώνα, κάτω από το γραφείο ήταν!

Και να που βρέθηκα σε δάσος.

Και να - που βρέθηκα σε δάσος..

Κόλλησε κανείς?

Χωριάνικες εικόνες

- Πως σι λιέν, λέου!

- Λιεν' μ'λιέν σ'λιέν! Κ'φαθ'κις?

Πηχτό

Ο ουρανός εμαύρισε. Πηχτός μάυρος και άραχνος, τόσο πηχτό σκοτάδι δεν έχω ξαναδεί. Έγινε ένα με τη γη, ένα με τα ξερά στάχυα, πουν' τα τώρα, ένα με τα λιγοστά δέντρα, σα να μην υπήρχαν ποτέ, ένα με τον αέρα και το κρύο, μαύρη άβυσσος, άπιαστη, τρομαχτική. Τρομαχτική έιναι αυτή η ώρα, μία μετά τα μεσάνυχτα.. Στην πόλη είναι παιχνίδι, είναι σα μέρα πάντα εκεί. Φώτα παντού εκεί και κάποιος κουτσουρεμένος πάντα θα τριγυρνά, κάποιον θα πετύχεις με το βλέμμα να σαλεύει.  Εδώ η κάθε ώρα έχει μορφή και δεν αλλάζει. Όσο φως κι αν ρίξεις, θαρρείς ότι αυτό το χρώμα που βλέπεις τώρα δεν ξανοίγει. Όσο μεγαλώνουν οι ώρες, η νύχτα αγριεύει. Δύο η ώρα, τρείς? Ένα φως απόμεινε, σε ένα μπαλκόνι, μια μορφή στέκει και κοιτά.. Τί κάνεις ξύπνιος, κάλλιο να κοιμάσαι παρά να ανακατεύεις τις σκέψεις σου. Θα σε πάρει από κάτω, αν δεν σε έχει πάρει ήδη. Κι αν δεν μπορείς, κάνε ότι κοιμάσαι και περίμενε τη μέρα.

Γλυκοχάραμα

Αγόρασα τόσα βιβλία που δεν αξιώθηκα ποτέ να διαβάσω..
Κάποιες στιγμές όμως στη ζωή μου, διάσπαρτες μάλλον, θα ευγνωμονώ τον εαυτό μου για τις επιλογές του.
Αγαπημένος συγγραφέας (από αυτούς που δεν είχα διαβάσει ποτέ)??
Μενέλαος Λουντέμης.
Έχω αρκετά βιβλία του και συνεχίζω να παίρνω κι άλλα κι άλλα.. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι αυτό που υπάρχει στη σακούλα με τα βιβλία που μόλις αγόρασα υπάρχει και στη βιβλιοθήκη μου και πάω και το αλλάζω τελικά. Εντάξει, μην το γενικεύσουμε, μια φορά έχει συμβεί αυτό, με τον εν λόγω συγγραφέα όμως!

Τώρα ξεκίνησα να διαβάζω το γλυκοχάραμα και ήδη με έχει γεμίσει με εικόνες και συναισθήματα..

"Καιρός για φευγιό. Τα φύλλα κάνανε κάτι πικρά μοιρολόγια, να τα κλαις.

Καιρός να τα συμμαζεύουνε, να μισεύσουνε οι άνθρωποι αυτοί και τα χελιδόνια. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί- είναι σαν τα χελιδόνια. Κυνηγάνε τον ήλιο. Πάνε έρχονται χτίζουνε γκρεμάνε γεννούνε πεθαίνουνε... Και την τραγουδάνε τη λάμια τούτη ζωή, την κλαίνε και την τραγουδάνε, ώσπου να βραδιάσει και να τους αφήσει. "

Ας γυρίσουμε στα λυπητερά..

Και στα όμορφα..

Θεραπεία, βήμα 1 (..μένοντας στο σπίτι)

Ανακάλυψε όλα τα σημεία του σπιτιού..

Εκφράζουν κάτι; τι συναίσθημα σου βγάζουν;

 ...................................................................

Σίγουρα σου έδωσαν όλες τις απαντήσεις..

 ...................................................................

Όχι;; βάλε περισσότερη λεπτομέρεια στο ψάξιμο!

Σίγουρα βοηθήθηκες τώρα..

 ...................................................................

Όχι;;

(πες ναι για να πας στο βήμα 2..)

 ...................................................................

Στα σκοτεινά

Φθίνεις, φθίνεις, φθίνεις..

φθίνεις και πάλι..

Και βουτάς μέσα στο όνειρο..

πρόσωπο, μάτια, βλέμμα

το πρόσωπό της, το πρόσωπό του, το πρόσωπό τους

σε κοιτάνε, περιμένουν, αποσβολωμένοι

περνάνε, σου μιλάνε κάποιοι, δε μιλάς.

Μα πως βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί?

εκείνος κάθεται σε γραφείο, στα σκοτεινά, απόμερα,

εσύ έχεις αγχωθεί για τη συναυλία και είσαι έτοιμη να βγεις

αλλά δεν βγαίνεις ποτέ
τον πλησιάζεις και κάθεσαι δίπλα του.

Εκείνος σηκώνεται.

Μα πως ψήλωσες έτσι..

ψηλός, λεπτός και αδύναμος, στεναχωρημένος..

με τόσες αλλαγές στο πρόσωπο.

Τα ευχάριστα !!! ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!

Επιτέέέέέέέέέλους!!! Το κουνελάκι που με συντρόφευε στα διαλείμματα επέστρεψε!!
Δεν το πίστευα μόλις το είδα! Άσπρο άσπρο, με τα μαύρα αυτιά και τη ρίγα στην πλάτη, έτρεχε στις πρασινάδες χαρούμενο που ήρθε η Άνοιξη!!
Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν ήταν πια ζωντανό, αλλά φαίνεται ήταν κρυμμένο λόγω κρύου!

Σήμερα

'Ενα κεφάλαιο κλείνει και πάλι,

Αρχίζουμε από το μηδέν πάλη..

Θεατρική παράσταση "Νοσταλγώ όσα δεν έζησα"

Το «Ταξίδι Χωρίς Χάρτη» είναι ένας ανοιχτός πολιτιστικός – κοινωνικός χώρος έκφρασης και δημιουργίας με ελεύθερη συμμετοχή. 

Ο χώρος δημιουργήθηκε πριν ένα χρόνο περίπου, με αφορμή τη θεατρική ομάδα , που είχαμε φτιάξει με φίλους, αλλά με πραγματική αιτία (και αποτέλεσμα) την αναζήτησή μας για έκφραση, δημιουργία και αυτομόρφωση, με τρόπους αγνούς, χωρίς τη διαμεσολάβηση χρήματος  ή την ανάγκη για ειδικούς / οργανωτές.

Το έργο μας είναι σπονδυλωτό, αποτελείται από την "Τελευταία αρκούδα του Πίνδου" , απόσπασμα από το διπλό βιβλίο του Δημήτρη Χατζή, και από κείμενα που γράφτηκαν από μας.. Κοινό σημείο σε αυτούς τους "σπονδύλους", το θέμα της ερήμωσης της υπαίθρου.

Σας περιμένουμε λοιπόν, από 01/03 έως και 08/03 στις 21.00

στο "Ταξίδι Χωρίς Χάρτη"

Αριστοβούλου 16 (πεζόδρομος)

κάτω Πετράλωνα

Είσοδος ελεύθερη

Μην ξεχάσετε να μας ειδοποιήσετε για την παρουσία σας,

λόγω περιορισμένων θέσεων. 

taxidixwrisxarti.blogspot.com 

Το χρώμα της ροδαυγής

Ακόμα και ανάμεσα από κεραίες..

Άγραφα - καταφύγιο Ελατάκου

Μετά από πολύ καιρό, που το σκεφτόμουν κ δεν το έκανα, ανεβάζω αυτό το post με φωτογραφίες από το καταφύγιο Ελατάκου, στα Άγραφα..

Αφορμή ήταν το post της Μαρίας ,όπου κάπου εκεί ανέφερε για "μικρά έργα τέχνης πάγου"..

Όπως ήταν φυσικό, ξύπνησαν μέσα μου ένστικτα που εκτός του ότι έχουν να κάνουν με την ίδια τη φύση του δροσόπαγου και του προσωνυμίου frosti, έχουν να κάνουν και με τη μεγάλη αγάπη μου έχω γι' αυτά τα μέρη, τα αληθινά..

 Απολαύστε λοιπόν τις φωτογραφιούλες..