Πάλι μας πρόδωσαν!

"Κάτσε ήσυχα! Κουνιστήρι ε κουνιστήρι! Σαν σπασμένη καρέκλα κάνεις! Σκασμένο!"

Ένιωσα κάπως άβολα όταν άκουσα τα λόγια αυτά καθώς περίμενα στην ουρά του ταμείου..

Τα παιδιά πολλές φορές σε "προδίδουν" λέγοντας σε ξένους φυλαγμένα μυστικά της οικογενείας, ή αποκαλύπτοντας την συμπάθεια ή την αντιπάθεια που τρέφουν οι γονείς τους για κάποια άτομα (κυρίως την αντιπάθεια)...

Αλλά όχι και να αναπαράγουν αυτολεξεί τα λόγια σου, απευθυνόμενα προς τα αδέρφια τους, καθώς περιμένεις να πληρώσεις στο σούπερμαρκετ! Αυτό παραπάει!

(Μην ξεχνιόμαστε, το χριστουγεννιάτικο δώρο ισχύει ακόμα!)

Tenhi - Näkin Laulu

Είναι το συγκρότημα που συνοδεύει τις μέρες μου , τον τελευταίο μήνα.. 

Σκοτεινό, μαγικό..

Οι στίχοι, όσο ακούγονται, είναι στα Φιλανδικά..

***

Επιβλητική σιωπή, για πολλή ώρα..
Μία θλιμμένη μουσική αρχίζει και παίζει
Επαναλαμβάνεται, σαν κύκλος είναι, χωρίς τέλος..
Η σιωπή συνεχίζεται, ήδη δημιουργούνται συναισθήματα μέσα μου..
Το φως κλείνει, κάποιες εικόνες προβάλλονται στο πανί
Είναι κινούμενο σχέδιο, κάπως γνώριμες εικόνες, εγώ είμαι?
Επαναλαμβάνεται, είναι θλιμμένο κι αυτό..
Μέσα στο σκοτάδι η σκηνή γεμίζει με σώματα
Κινούνται σαν ερπετά , συνεννοημένα για το τι κινήσεις θα κάνουν
Φορούν μαύρα ρούχα
Κάποια κινούνται, κάποια μένουν ακίνητα
Κάποτε αλληλεπιδρούν..
Ένα σηκώνεται.. μοιάζει τόσο με μένα.. στενάχωρο φαίνεται τώρα..
Βλέπω το προφίλ του, πέφτει πάνω του το κινούμενο σχέδιο, γίνονται σαν ένα..

…

Ένα κλουβί φωτισμένο, το σώμα που μοιάζει με μένα μπαίνει μέσα
Κλείνει και το λουκέτο
Τα άλλα σώματα, τόσα σώματα, μένουν απέξω.
Προσπαθούν να το προσεγγίσουν, μα είναι εγκλωβισμένο..
Πρέπει μόνο του να ξανανοίξει το λουκέτο..
Όταν το κάνει, το φως ξαναπέφτει, τελείωσε, ο σκοπός επετεύχθη..

Το καλύτερο δώρο γεννεθλίων που θα μπορούσε να υπάρξει.. Ευχαριστώ φίλοι μου..

Το κομμάτι που ακουγόταν στο παραστασάκι ( Lumberton του Rafael Anton Irisarri)

Τριγυρνάς σαν χαμένος μες στο σπίτι, δεν κάνεις τίποτα στην ουσία..

Η ώρα περνά με χαζές ασχολίες, δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου..

Παραιτείσαι από αυτό το παιχνίδι, δεν δε ωφελεί.

Αποφασίζεις να κάνεις μία παύση, ο χαμένος χρόνος να πάει σε ύπνο..

Να σου δώσει γιατρειά, όπως γίνεται και με τους σωματικούς πόνους.

Πέφτεις να κοιμηθείς..

Θλίψη είναι να ξυπνάς ξαφνικά τη νύχτα και αντί για τη μουντή, ουδέτερη νύστα,

να δημιουργείται πάλι το ίδιο συναίσθημα..

Αυτό που όλη μέρα συνόδευε κάθε σου κίνηση, κάθε σου σκέψη,

ενώ εσύ ήθελες να το κρύψεις γελώντας και κάνοντας τα μάτια σου 

να λαμπυρίζουν από ψεύτικη χαρά.

Πέταγμα

Ήμουν σε διπλανό, πλαστικό κλαδί.
δυσφορία εγώ, δυσφορία κι εκείνο..
Να περάσει κι αυτή η μέρα!
Να μπορούσα να ζούσα έξω από δω, είπα.

Κουνάει το κεφάλι..

Να βλεπα χώρες, βουνά, λιβάδια, χρώματα.

Να νιωθα τη μια δροσερό αέρα την άλλη χλιαρό

στα φτερά μου..

Κι όλες οι μυρωδιές του κόσμου

όλα τα σχήματα

να μου χαρίζονταν.

Πρωινό σ’ένα βουνό, μέσα στην πάχνη,

μεσημέρι στο δάσος, στο ποταμάκι δίπλα,

σούρουπο – ηλιοβασίλεμα στην άκρη του γκρεμού

απότομης ακτής.

Νύχτα σε λιβάδι, παρέα με πυγολαμπίδες..

Σιωπή για λίγο..

Δεν θα ’χες τι να κάνεις όμως, θα βαριόσουν, καλά είναι κι έτσι..

Κάθε μέρα , 09:45

Αγκαλιά με το παιδί σου ή και όχι
κάθε μέρα 09.45, είσαι στη διάβαση.
Λεφτά δε σου δωσα ποτέ, μόνο καλημέρα, κάθε μέρα.
Κι αυτή με δυσκολία την κατέκτησες.
Στην αρχή γυρνούσα το βλέμμα, εσύ κοίταζες για να με χαιρετίσεις
Εγώ πήγαινα στη δουλειά, εσύ ήσουν ήδη.
Δεν είχα κέφι..
Μια μέρα σήκωσα το κεφάλι
Πρόσωπο λαμπερό, στραφταλιστό , με ωραίο χαμόγελο
και με τη γλυκύτητα της μητέρας.
Κάθε μέρα η ίδια καλημέρα, την περιμένουμε και οι δύο.

Μα άλλοτε, πως γίνεται, είσαι εσύ;
Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρη η απάντηση μέσα μου, στ’ αλήθεια..
Ένα άλλο πρόσωπο στο ίδιο σώμα.
Άγριο, σκούρο, αγέλαστο.
Τα μάτια παγωμένα, δείχνουν να πονούν.
Τα δόντια κοφτερά, περισσεύουν από το μισάνοιχτο στόμα.
Αποφεύγεις τον χαιρετισμό μας, κοιτάς αλλού.
Ίσα ίσα βγάζεις άχνα
με το ζόρι, επειδή σε ανάγκασα εγώ, με το βλέμμα..

Απόπειρα 2 (Δροσοπαγίστικη) : Να αιωρείσαι

Να αιωρείσαι ελεύθερος στον αέρα του χρόνου

Με τις δικές σου επιλογές

Σκότωσε τη δουλειά.