Αχ, τι όμορφα..
εκεί που βρίσκεσαι πάνω στην καρέκλα και υποφέρεις,
ξάφνου, χωρίς να σε δει κανέις,
με τη μύτη του παπουτσιού σηκώνεις τα πλακάκια, που γίναν σαν στρώμα
με μια κίνηση γλιστράς και μπαίνεις από κάτω
όχι, δεν φάινεται κάποιο εξόγκωμα, μπήκαν πάλι στη θέση τους και κόλλησαν γερά.
Στην αρχή με πίεσαν πολύ αλλά δεν ένιωσα πόνο ή μάλλον τον ένιωσα αλλά το ξέχασα τώρα, είναι ο πόνος της μετάβασης.
Είναι τόσο δροσερά και ήσυχα εδώ!
και πάνω απ' όλα, δεν θα με βρει κανείς, ποτέ..
Η τέλεια κρυψώνα, κάτω από το γραφείο ήταν!
Και να που βρέθηκα σε δάσος.
Και να - που βρέθηκα σε δάσος..
4 σχόλια:
και να που χάθηκα στον κόσμο που σας έκρυβα
μ'εκφράζει
Το πιο λυπητερό, να κρύβεις τον κόσμο σου. Ωραία συνέχεια..
Να υποθέσω π συγκεκριμένη ανάρτηση αποτελεί ευχάριστο ένα διάλλειμα από την δουλειά;
Τα γουφ γουφ μου :):):)
Ράσιε όχι :-) δεν έγινε στη δουλειά αυτό..
Δημοσίευση σχολίου