21 Αυγ 2011

Πηχτό

Ο ουρανός εμαύρισε. Πηχτός μάυρος και άραχνος, τόσο πηχτό σκοτάδι δεν έχω ξαναδεί. Έγινε ένα με τη γη, ένα με τα ξερά στάχυα, πουν' τα τώρα, ένα με τα λιγοστά δέντρα, σα να μην υπήρχαν ποτέ, ένα με τον αέρα και το κρύο, μαύρη άβυσσος, άπιαστη, τρομαχτική. Τρομαχτική έιναι αυτή η ώρα, μία μετά τα μεσάνυχτα.. Στην πόλη είναι παιχνίδι, είναι σα μέρα πάντα εκεί. Φώτα παντού εκεί και κάποιος κουτσουρεμένος πάντα θα τριγυρνά, κάποιον θα πετύχεις με το βλέμμα να σαλεύει.  Εδώ η κάθε ώρα έχει μορφή και δεν αλλάζει. Όσο φως κι αν ρίξεις, θαρρείς ότι αυτό το χρώμα που βλέπεις τώρα δεν ξανοίγει. Όσο μεγαλώνουν οι ώρες, η νύχτα αγριεύει. Δύο η ώρα, τρείς? Ένα φως απόμεινε, σε ένα μπαλκόνι, μια μορφή στέκει και κοιτά.. Τί κάνεις ξύπνιος, κάλλιο να κοιμάσαι παρά να ανακατεύεις τις σκέψεις σου. Θα σε πάρει από κάτω, αν δεν σε έχει πάρει ήδη. Κι αν δεν μπορείς, κάνε ότι κοιμάσαι και περίμενε τη μέρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: