Όνειρο - Πάνω που αρχίζει το γκρι να εξιστορεί, συνεχίζει το άσπρο

Η σκουριά ξεγλίστρισε από το έπιπλο και γραπώθηκε από το κερί που μόλις σήκωσα με το χέρι μου, το πέταξα, άχρηστο πια.

Ανοίγω τις βαριές κουρτίνες και το δωμάτιο πλημμυρίζεται με φως, όχι εκτυφλωτικό, ψυχρό όπως μου αρέσει. Ικανό να αναδείξει κάθε λεπτομέρεια του δωματίου.

Βάζω χαρούμενη μουσική. Ψέμα, δεν υπάρχει στη δισκοθήκη, βάζω ουδέτερα φορτισμένη μουσική, με νότες ξυπνήματος, χαρούμενες ίριδες σε παλ τόνους.

Ανοίγω το παράθυρο, ορμητικός αέρας σε όλο το δωμάτιο. Ακούω θορύβους πίσω μου, τα αντικείμενα κάνουν κινήσεις, αλλά δεν πέφτουν, όπως φαίνεται..

Ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος, μα πόσο λαμπερός! Πάνω που αρχίζει  το γκρι να εξιστορεί, συνεχίζει το άσπρο. Μαζί και οι ηλιαχτίδες, νεαρές, βελούδινες..

Μα ποιός πάιζει πιάνο;

Όμορφα που είναι.. Κι ας είμαι μόνη.

Σηκώνω τα χέρια και ο αέρας φουσκώνει τις πυτζάμες, γίναν σαν πανί νεογνού πλοιαρίου. Εκείνος που εγκλωβίζεται σαλεύει, εγώ όχι τώρα.

Σηκώνω το γυμνό μου πόδι και πατώ στο παράθυρο. Το άλλο ακολουθεί μόνο του. Με χωράει ακριβώς, φτιάχτηκε για τη στιγμή αυτή.

Αγναντεύω και ανεμολούζομαι, με ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη.

Ο κορμός παρασύρεται ελεύθερα, ελαφρύ το σώμα και μικρό..

Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα..