29 Σεπ 2010



Τριγυρνάς σαν χαμένος μες στο σπίτι, δεν κάνεις τίποτα στην ουσία..
Η ώρα περνά με χαζές ασχολίες, δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου..
Παραιτείσαι από αυτό το παιχνίδι, δεν δε ωφελεί.
Αποφασίζεις να κάνεις μία παύση, ο χαμένος χρόνος να πάει σε ύπνο..
Να σου δώσει γιατρειά, όπως γίνεται και με τους σωματικούς πόνους.
Πέφτεις να κοιμηθείς..
Θλίψη είναι να ξυπνάς ξαφνικά τη νύχτα και αντί για τη μουντή, ουδέτερη νύστα,
να δημιουργείται πάλι το ίδιο συναίσθημα..
Αυτό που όλη μέρα συνόδευε κάθε σου κίνηση, κάθε σου σκέψη,
ενώ εσύ ήθελες να το κρύψεις γελώντας και κάνοντας τα μάτια σου 
να λαμπυρίζουν από ψεύτικη χαρά.

2 σχόλια:

Βαγγέλης είπε...

Κι η χαρά κάπως έτσι είναι όμως... Όπως την νύχτα που είναι Πέμπτη και τη Παρασκευή το βράδυ θα ξεκινήσεις ένα ταξίδι για το Μαυρολιθάρι. Και ξενυχτάς γιατί δεν σε νοιάζει που δουλεύεις αύριο ή που μετά θα ταξιδεύεις και θα κουραστείς. Να πάει να πνιγεί το σώμα μπροστά στην χαρά σου. Ας κουραστεί ας κάνει ότι διάβολο θέλει εγώ θα το κάνω να συμπεριφέρεται όπως η ψυχή μου. Ζωντανή και δραστήρια χαρούμενη. Και ξυπνάς για το κλασσικό κατούρημα στις 6 ηώρα και σκέφτεσαι δεν μου μεινε παρά μια ώρα ύπνος γαμώτο αλλά όχι για πολύ αφού πάλι θα θυμηθείς ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ και θα κοιμηθείς πάλι με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Κι ενώ το γαμημένο ξυπνητήρι άλλο ένα πρωί όπως πάντα σε ξυπνάει και έχει το θράσος να σου κάνει και διαλόγους πρωινιάτικα "τελείωνε ρεεεε! Πάλι αργοπορημένος θα πας! Πάλι θα τρέχεις στον δρόμο..." και άλλα τέτοια εσύ το γράφεις περιπαιχτικά και σηκώνεσαι με το πρώτο του χτύπημα και πας και με χαρά στην δουλειά (που ακούστηκε αυτό) και η δουλειά περνάει πιο γρήγορα πιο εύκολα και όλα αυτά γιατί στις 6 ξεκινάς αυτό ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ στο Μαυρολιθάρι. Λες και θα κρατήσει μια ζωή...

Frosti είπε...

Έτσι ακριβώς είναι.. συμβαίνει δηλαδή και με τις χαρές αυτό το πράγμα..
Όταν ξυπνάς για κατούρημα τελικά , στην προσπάθειά σου να συνειδητοποιήσεις τι ώρα και τι μέρα είναι, σου έρχεται λίγο απότομα στο μυαλό η απάντηση.. Η οποία κάνει την ουδετερότητα είτε θλίψη είτε χαρά.. Πάντα με έντονα συναισθήματα όμως..
Αν το συναίσθημα είναι χαρά τότε σκέφτεσαι ότι η μέρα στη δουλειά θα κυλήσει παραδόξως πολύ ευχάριστα! Αφού στο μυαλό σου δεν είναι "κανονική" μέρα δουλειάς, είναι το πέρασμα για τον παράδεισο ενός ταξιδιού όπως λες κι εσύ..

Τι μου θύμισες τώρα..
Το ταξίδι στο Μαυρολιθάρι δεν κράτησε μια ζωή αλλά σίγουρα παραπάνω από ένα διήμερο, τον αντικειμενικό του χρόνο δηλαδή. Η νυχτερινή βόλτα στην άδεια παγωμένη από το κρύο πλατεία του χωριού, η αναμονή για τον επιτάφιο, η θλίψη που φέρνουν οι σκέψεις για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, το υπέροχο ,παρότι νυστίσιμο, τραπέζι στην οικογενειακή ταβέρνα από τα χεράκια της μαμάς-νοικοκοιράς, η απόπειρα πεζοπορείας στο ψιλόβροχο, η πράσινη λούτρινη γη που πατούσαμε (ήταν το είδος του χορταριού έτσι), το ζεστό ξύλινο δωμάτιο.. Ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις που δημιουργούν μία ατμόσφαιρα μέσα μου, που θα θυμάμαι για μια ζωή..

Είθε λοιπόν να ξυπνάμε για κατούρημα και να μας έρχεται όσο πιο συχνά γίνεται αυτό το συναίσθημα, το χαρούμενο!