Επιβλητική σιωπή, για πολλή ώρα..
Μία θλιμμένη μουσική αρχίζει και παίζει
Επαναλαμβάνεται, σαν κύκλος είναι, χωρίς τέλος..
Η σιωπή συνεχίζεται, ήδη δημιουργούνται συναισθήματα μέσα μου..
Το φως κλείνει, κάποιες εικόνες προβάλλονται στο πανί
Είναι κινούμενο σχέδιο, κάπως γνώριμες εικόνες, εγώ είμαι?
Επαναλαμβάνεται, είναι θλιμμένο κι αυτό..
Μέσα στο σκοτάδι η σκηνή γεμίζει με σώματα
Κινούνται σαν ερπετά , συνεννοημένα για το τι κινήσεις θα κάνουν
Φορούν μαύρα ρούχα
Κάποια κινούνται, κάποια μένουν ακίνητα
Κάποτε αλληλεπιδρούν..
Ένα σηκώνεται.. μοιάζει τόσο με μένα.. στενάχωρο φαίνεται τώρα..
Βλέπω το προφίλ του, πέφτει πάνω του το κινούμενο σχέδιο, γίνονται σαν ένα..

…

Ένα κλουβί φωτισμένο, το σώμα που μοιάζει με μένα μπαίνει μέσα
Κλείνει και το λουκέτο
Τα άλλα σώματα, τόσα σώματα, μένουν απέξω.
Προσπαθούν να το προσεγγίσουν, μα είναι εγκλωβισμένο..
Πρέπει μόνο του να ξανανοίξει το λουκέτο..
Όταν το κάνει, το φως ξαναπέφτει, τελείωσε, ο σκοπός επετεύχθη..

Το καλύτερο δώρο γεννεθλίων που θα μπορούσε να υπάρξει.. Ευχαριστώ φίλοι μου..

Το κομμάτι που ακουγόταν στο παραστασάκι ( Lumberton του Rafael Anton Irisarri)