11 Σεπ 2010

Κάθε μέρα , 09:45



Αγκαλιά με το παιδί σου ή και όχι
κάθε μέρα 09.45, είσαι στη διάβαση.
Λεφτά δε σου δωσα ποτέ, μόνο καλημέρα, κάθε μέρα.
Κι αυτή με δυσκολία την κατέκτησες.
Στην αρχή γυρνούσα το βλέμμα, εσύ κοίταζες για να με χαιρετίσεις
Εγώ πήγαινα στη δουλειά, εσύ ήσουν ήδη.
Δεν είχα κέφι..
Μια μέρα σήκωσα το κεφάλι
Πρόσωπο λαμπερό, στραφταλιστό , με ωραίο χαμόγελο
και με τη γλυκύτητα της μητέρας.
Κάθε μέρα η ίδια καλημέρα, την περιμένουμε και οι δύο.

Μα άλλοτε, πως γίνεται, είσαι εσύ;
Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρη η απάντηση μέσα μου, στ’ αλήθεια..
Ένα άλλο πρόσωπο στο ίδιο σώμα.
Άγριο, σκούρο, αγέλαστο.
Τα μάτια παγωμένα, δείχνουν να πονούν.
Τα δόντια κοφτερά, περισσεύουν από το μισάνοιχτο στόμα.
Αποφεύγεις τον χαιρετισμό μας, κοιτάς αλλού.
Ίσα ίσα βγάζεις άχνα
με το ζόρι, επειδή σε ανάγκασα εγώ, με το βλέμμα..

Δεν υπάρχουν σχόλια: