Πέταγμα

Ήμουν σε διπλανό, πλαστικό κλαδί.
δυσφορία εγώ, δυσφορία κι εκείνο..
Να περάσει κι αυτή η μέρα!
Να μπορούσα να ζούσα έξω από δω, είπα.

Κουνάει το κεφάλι..

Να βλεπα χώρες, βουνά, λιβάδια, χρώματα.

Να νιωθα τη μια δροσερό αέρα την άλλη χλιαρό

στα φτερά μου..

Κι όλες οι μυρωδιές του κόσμου

όλα τα σχήματα

να μου χαρίζονταν.

Πρωινό σ’ένα βουνό, μέσα στην πάχνη,

μεσημέρι στο δάσος, στο ποταμάκι δίπλα,

σούρουπο – ηλιοβασίλεμα στην άκρη του γκρεμού

απότομης ακτής.

Νύχτα σε λιβάδι, παρέα με πυγολαμπίδες..

Σιωπή για λίγο..

Δεν θα ’χες τι να κάνεις όμως, θα βαριόσουν, καλά είναι κι έτσι..